16 Ocak 2009'u bir sonraki güne bağlayan geceydi. Ankara-İstanbul arası 23.30 otobüsünde, bir yandan gideceğim Salvador Dali sergisine ve arkadaşlarımı nasıl ikna edebileceğime dair düşünüyor, bir yandan da Kitâb-ı Aşk'ı okuyordum. Okuduğum kitapla birlikte, aşkla ilgili düşüncelerim de iyice ayyuka çıkmıştı. Kitaptaki divan şiirlerini görünce, anlayınca, adeta artık benim de aşk şiiri yazma zamanım geldiği kanısına kapıldım ve tam bu sırada defterime bir cümle karaladım yarı bilerek, yarı gayriihtiyari: "Yandım evet gözlerine yandım". Sonra bu cümleye baktım uzun uzun, o gözler kimindi, gerçekten beni yakmış mıydı, hangi gözler beni yakabilirdi, aşk gerçekten var mıydı gibi birçok sorgu sual beynimin içinde hızla hareket etmeye başladı. Ve nihayet, bu cümle üzerinden bir şiir yazmaya karar verdim. Çok kullanılan 7'li, 8'li, 14'lü gibi hece ölçülerinin örneklerini çok okumuştum ama bu cümle 10 heceydi. Olsun dedim ve başladım yazmaya, gerçekten de 10'lu gibi değişik bir hece ölçüsüyle şiir yazmak kolay değilmiş. Yine de yaklaşık 2 saat içerisinde 8 kıtadan oluşan ilk aşk şiirimi tamamlamıştım.
GÖZLERİNE YANDIM
Yandım evet gözlerine yandım
Yetmedi söndürmeye gözyaşım
Anlatsın sana musalla taşım
Sussun eşim dostum arkadaşım
Yalnız senin sözlerine yandım
Yandım evet gözlerine yandım
Aşkın yokluğundan dem vururken
Sen ateşi yaktın ben kururken
Gamzen cayır cayır kavururken
Yüreğimin közlerine yandım
Yandım evet gözlerine yandım
Yangın sokuluverdi kanıma
Çığlıklar ekledi figanıma
Seni alıp da şöyle yanıma
Yatmadığım dizlerine yandım
Yandım evet gözlerine yandım
Bu yangınla birlikte seyyahım
Kalmadı ne sevap ne günahım
Son varlığım beyazla siyahım
Renksiz dahi özlerine yandım
Yandım evet gözlerine yandım
Damarımda dolaşıyor zehrin
İlaç olamaz artık aşk nehrin
Sensiz kahrımı çeken bu şehrin
Yaprak döken güzlerine yandım
Yandım evet gözlerine yandım
Gönlüm artık dilemiyor aman
Yandı her yanım kalmadı derman
Aşk meydanına indiğim zaman
Zırhına ve gürzlerine yandım
Yandım evet gözlerine yandım
Sarmasa da boynumu kolların
Etkisi olmadı boş yılların
Sonu sen olan bütün yolların
Hem eğri hem düzlerine yandım
Yandım evet gözlerine yandım
İşte bu her şeyi başlatan laf
Yüreğim beynimden diliyor af
Geç kalmış olsa da bu itiraf
Yandım evet gözlerine yandım
Bu şiirde ve sonraki aşk şiirlerimde de, böylesine büyük, ölesiye, kendini hiçe sayarcasına bir aşkı anlatmam büyük ölçüde Kitâb-ı Aşk'ın etkisi altında kalmamdan kaynaklanıyor. Şiirimin bazı yerlerinde de, bir şair olarak, Nurullah Genç'in etkisi sezilebilir.
Bu şiirleri yazmaya başladıktan sonra anladım ki, insan hissetmese de yazabilirmiş bunları. Ancak hissetmek istemesi gerekir mi gerekmez mi onu bilemem. Çünkü onu bilmek için hiçbir şey hissetmek istemeden yazmayı denemek gerekir. Ben şahsen böylesi bir aşkı yaşamak istiyorum ve sanırım yaşamak istemeseydim yazamazdım.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
haklısın,insan hissetmese de yazabilir bunları.ama biliyor musun bunları gerçekten hissederek yazmış olsaydın,bunu farkedebilirdim...farkedebilirdik.
YanıtlaSilbu bloğu bulduğum anda beni öyle şaşırtan bir şey oldu ki..."bir şair, filozof, neyzen ve hekim adayı" garip.beni,dostlarıma sorsan aynen bu şekilde tanımlayabilirlerdi."bir şair, filozof, neyzen ve hekim adayı"...gerçekten çok garip.
son bir kaç yıldır modern türk şiiri ve çeviri şiirlerle ilgileniyorum ben.divan şiirleri biraz lise yıllarımda kaldı.ama öyle bi anda,apansız bir beyitle karşılaşıverince..hep o aynı tat..aynı içsel huzur.
kitab-ı aşk.kısa bir kitaptır ama içinde derya barındırır.o derya da bir katre olabilir miyiz? bilinmez.
görüşmek dileğiyle.
...
öncelikle merhaba..birşeyi çok merak ediyorum hiç aşıkmı oluyorum acaba dedigin oldumu?yada hiç aşık oldunmu?(yare olan aşktan bahsediyorum)birde şunu merak ediyorum.başkasına ait oldugunu düşündüğün yada şöyle söyleyeyim başkasıyla beraber olan bir kıza birşeyler hissetmekten kendini alıkoyabilirmisin?bunları neden soruyorum şuan büyük bir çıkmazdayım.tesadüfen yazılarını okudum ve kendimi buldum.yazılarını çok begendim lütfen devam ettir..sevgiler kemal.
YanıtlaSil